Het prachtige land dat Roemenië is, kan ook bogen op een sterk cultureel erfgoed. Deze cultuur is ontstaan als gevolg van zijn bijzondere geografische kenmerken en zijn bewogen geschiedenis. Het is een Latijns land, waar de smaken van het Romeinse verleden nog duidelijk aanwezig zijn, maar aan de andere kant volgt het de Orthodoxe Kerk.
De Roemeense cultuur vertoont de sprekende invloed van zowel de Klassieke Europese als de Oosterse cultuur. Het is ook een land waar pastorale tradities het leven hebben geschonken aan een rijke en nuchtere volkscultuur. De centra van ontwikkeling van de stedelijke cultuur in Roemenië waren de kerken en de koninklijke hoven. De stedelijke cultuur van de beginjaren speelde zich over het algemeen af rond verhandelingen over godsdienst, moraal en rechtspraak in de kloosters en aan de hoven. In de eerste jaren van de 18e eeuw verwierf Dimitre Cantemir grote bekendheid met zijn geschriften over het Turkse Rijk.
De traditionele cultuur was toen al levendig, en een voorbeeld van de rijke folklore van Roemenië is de ballade “Miorita”, die op de lagere school wordt onderwezen om jonge Roemenen vertrouwd te maken met hun cultureel erfgoed. Het verhaal is diep geworteld in het Roemeense geloof in het lot. Het gaat over drie herders, van wie er twee zich uit jaloezie tegen de derde keren. Ze zijn zelfs van plan de derde herder te vermoorden. Hij komt op de hoogte van het moordcomplot via een magisch schaap in zijn kudde, maar in plaats van stappen te ondernemen om zijn leven te redden, verzoent hij zich met zijn lot met een stoïcijns fatalisme. De enige wens die hij heeft is dat als hij wordt gedood, hij in de wei wordt begraven om voor altijd in de nabijheid van zijn kudde en zijn trouwe herdershonden te zijn.
De Roemeense cultuur werd ook verrijkt door de culturen van de verschillende rassen die door de eeuwen heen over het land heersten. Het is een culturele smeltkroes geweest, waarin elementen van Romeinse, Hongaarse, Oostenrijkse en Turkse invloeden duidelijk zichtbaar zijn. In de 19e eeuw trokken studenten uit Roemenië naar Frankrijk om daar aan universiteiten te studeren. Als gevolg daarvan is er enige Franse invloed op de Roemeense cultuur.
De Roemeense cultuur is ook verspreid over de bevolking van het land. De kans is groot dat iemand op straat nauwkeurig voordraagt uit het werk van zijn nationale dichter, Mihai Eminescu. Ze kunnen misschien vertellen over de toneelstukken van Ion Luca Caragiale, de beroemdste van de Roemeense toneelschrijvers. De toenmalige Roemeense samenleving met haar absurde pracht en praal, luidruchtige hypocrisie en wijdverbreide corruptie werd op briljante wijze in beeld gebracht door de sardonische pen van Caragiale. Zijn literaire werken hebben de tand des tijds doorstaan. Ze lijken vandaag de dag zelfs nog relevanter, vooral in de context van de huidige politiek in Roemenië.
Dan is er Ion Cranega, de meesterverteller in het genre van de jeugdliteratuur. Hij schreef het beroemde boek “Herinneringen uit de kindertijd”, een klassieker die alle Roemeense kinderen moeten lezen. Er wordt gezegd dat alle jonge mensen een stukje van zichzelf kunnen terugvinden wanneer zij dit universele boek voor kinderen lezen.
Literatuur is niet het enige terrein waarop de Roemeense cultuur haar bekwaamheid heeft getoond. Ook in de beeldende en uitvoerende kunsten heeft het Roemeense genie zijn sporen nagelaten. Schilders als Nicolae Grigorescu, beeldhouwers als Constantin Branusi en musici als George Enescu zijn zowel bij kenners als leken in de smaak gevallen. Georghe Zamfir heeft de wereld betoverd met het geluid van zijn panfluit.
Het godvrezende volk van Roemenië is trots op zijn cultureel erfgoed. Zij stellen alles in het werk om dit erfgoed levend te houden onder de toekomstige generaties. Zij zorgen ervoor dat Roemeense kinderen deze cultuur van jongs af aan meekrijgen, hetzij in de vorm van volksliederen die hun moeders zachtjes zingen als zij de baby’s in slaap wiegen, hetzij in de vorm van klassieke kunst en literatuur die de jongeren op school wordt bijgebracht.